Meğer alışmamış...

Kendimizi kandırmışız meğer,çabuk uyandık.Pazar gecesi başlayan anne ben okula gitmek istemiyorum sızlanmaları bugün tamamen ayyuka çıktı.Sabah mutlu olsun diye istediği kıyafeti giydirdim,çantasını verdim öptüm ve uğurladım.Akşamki konuşmalarımız rahatsız etti sürekli saate bakıp geçirdim zamanı.Saat 3 gibi sabit numaradan arandım aklıma gelmedi yuvadan olacağı.Telefondaki ses zehranın mutsuz olduğunu ve sabrını daha fazla zorlamamız gerektiğini söyledi.Hemen geliyorum deyip kapattım.O an hıçkırarak ağlamak istedim ama tutup kendimi bir iki damlayla sınırladım gözyaşlarımı.Çoğu hormonların etkisiyle olsa da,aklıma kızımın mutsuz olduğu,onu bırakmış olduğumuzu hissettiğini düşünmesi, boğazımda düğüm olup durdu.
Taksiye atladım hemen doğru yuvaya.Kapıyı öğretmeni açtı.Biraz konuştuk.Uyumak istememiş ve sürekli ben annemi özledim diye ağlamış.Dikkatini dağıtmaya çalışsalar da bu pek uzun sürmemiş.Nihayet kızım geldi gözleri kızarmış hemen gitmeye çalışan bir edayla...Anne ben seni çok özlüyorum sende okula gel,beni bırakma evde oyun oynayalım...vs türünden bir sürü cümle sıraladı.Anne yüreği tamam yavrum gitme dese de bunu ona söylemedim.Şu an bekliyoruz sadece.Gün boyu anlatmaya çalıştık.Onu bırakmadığımızı,oyun oynaması için gönderdiğimizi söyledik.Telkinler devam edecek.İnş alışır güzel kızım.Onun gözyaşlarını akıtmasına dayanamıyorum.
Ama diğer yandan benden bağımsız olması gerekiyor yavaş yavaş buna alıştırmaya çalışıyoruz.Anne yanındayken çocukların hepsi sosyal görünüyor ama ayrılınca sudan çıkmış balığa dönüyorlar.Biraz sabır lazım sanırım.Birde duygusal yaklaşmamak gerek.Bu çok ama çok zor hele anne için.Çarşambayı bekleyip göreceğiz artık...