Her çocuk kendi annesine özel.Yani düşünüyorumda zehranın ilk gülmesi,ilk dişi,emeklemesi,yürümesi şimdi de konuşması.Sanki dünyada sadece o yapıyor bunları,nasılda çevreme hevesle anlatıyordum.Yaşı zehradan büyük çocukları olanlar çok fazla tepki vermiyordu,şaşırıyordum:)Yani benim kızım konuştu çok büyük bir olay,evet ama sadece benim için.Zaman geçtikçe daha farklı düşünmeye başlıyor insan.Annelik gerçekten çok farklı bir şey.Yani anne olmadan kimse anlayamaz sanırım.Kendinden önce birini düşünmek?Düşünürsün ama herhalde annenin evladını düşündüğü gibi değil.O yediği zaman doymak,canı acıdığında yüreğinin sızlaması,aklının sürekli onda olması...İnsan yüreğinde bir ağırlıkla yaşamaya başlıyor.Tüm çocuklara daha farklı gözle bakmaya başlıyorsun.Anne gözüyle!Şefkat hat safhaya ulaşıyor...Sonrasında sadece rabbime şükrediyorum bana böyle bir duyguyu yaşattığı için.


Gelelim bizim küçük hanıma,keyfimiz yerinde çok şükür.Bayramlıklarımızı aldık gün sayıyoruz:)İnsan ailesinden uzak olunca bayramların önemi daha da artıyor

Yeni aldığımız puzzle ve bebek arabasıyla vaktini geçiriyor zehra.Ama en çok arabayla.Tüm gün ordan oraya gezdirip duruyor bebeğini.Yalnızken çok güzel oynuyor,Ama biri geldiğinde oyuncakları birden değer kazanıyor.Kolay kolay vermiyor.Bende çok üstüne gitmiyorum,çünkü gidince daha da hırçınlaşıyor.Bir müddet sonra normale dönüyor zaten.Bu yaşın normal hallerini yaşıyoruz yani.birkaç kareyle son noktayı koyalım.Şimdilik bizden bu kadar...
.